Μια φίλη που είναι στα ξένα,
έγραψε στο Facebook:
«Πάντα θαύμαζα τους
ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους. Γιατί είτε τους γούσταρα είτε όχι, ήξερα ότι ο
καθένας από αυτούς είχε μια ιστορία ή ένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να
ιντριγκάρει το μυαλό μου.. Κι είναι πάντα τόσο πρωτόγνωρα ωραίο όταν συμβαίνει,
ειδικά με εκείνους που νιώθεις πως βρέθηκαν στο μονοπάτι σου για κάποιο λόγο..»
Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους.
Κάθε άνθρωπος έχει κάτι να
μας πει, κάτι να μας δώσει, κάτι να μας μάθει. Κάπως να μας εντυπωσιάσει, να
μας εκπλήξει, να μας μαγέψει, να μας αγριέψει.
Γιατί είτε τους γούσταρα είτε όχι, ήξερα ότι ο καθένας
από αυτούς είχε μια ιστορία ή ένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να ιντριγκάρει
το μυαλό μου.
Δεν μπορεί κάθε ιστορία ή/και
χαρακτηριστικό, του κάθε ανθρώπου (που όντως έχει) να ιντριγκάρει το μυαλό μας,
να μας αγγίξει. Πρέπει να υπάρχει κάτι ΄κοινό΄. Κάποιο κοινό σημείο αναφοράς με
την προσωπικότητα μας, τα βιώματα μας, τις πεποιθήσεις μας, τα πιστεύο μας, τις
εμπειρίες μας, τα γούστα μας. Και πρέπει να είναι το ίδιο δυνατό ή/και παραπάνω.
Αυτό κάνει την ίντριγκα. Αν είναι χαμηλότερης έντασης (όχι αξίας) δεν δημιουργεί
ίντριγκα.
Κι είναι πάντα τόσο πρωτόγνωρα ωραίο όταν συμβαίνει, ειδικά
με εκείνους που νιώθεις πως βρέθηκαν στο μονοπάτι σου για κάποιο λόγο..
Το τυχαία, δίνει ακόμα
περισσότερη ένταση, πάθος, μυστήριο, περιέργεια, ερεθισμό. Σε κάνει να νιώθεις
προικισμένος και ευλογημένος που έτυχαν στο μονοπάτι σου. Που είχες την ευκαιρία
να τους γνωριστείς. Που τελικά η τύχη ήταν με το μέρος σου.
ΑΡΑ: Χρειαζόμαστε συν-ανθρώπους
(φίλους) στην ζωή μας. Με όποιον τρόπο έρχονται (τυχαία). Που να ερεθίζουν το
μυαλό και την καρδία μας (ιντριγκα). Ζωή, σχέσεις, αισθήματα. Αυτά αξίζουν. Αυτά
μετράνε. Αυτά μένουν. Που αναπτύσσονται μεταξύ ανθρώπων...
